2.9 Paradygmat badawczy Deese–Roediger–McDermott (DRM)
Paradygmat ten służy do badania fałszywych wspomnień w kontekście laboratoryjnym. Jego nazwa pochodzi od pierwszych liter nazwisk twórców tej metody. Po raz pierwszy został zastosowany w badaniach Deesego (1959), a następnie w upowszechniony dzięki artykułowi Roedigera i McDermott (1995). Osobom badanym prezentowana jest lista słów, której wszystkie pozycje są silnie powiązane z jednym słowem kluczowym (niewystępującym na liście). Następnie prosi się osoby o wykonanie testu swobodnego przypominania (free-recall memory test) albo testu rozpoznawania (recognition memory test). Poniżej znajduje się fragment listy zastosowanej w badaniu Roedigera i McDermotta (1995), w której słowem kluczowym był „pająk”:
- sieć (web)
- insekt (insect)
- robak (bug)
- strach (fright)
- mucha (fly)
- pełzać (crawl)
- tarantula (tarantula)
- trucizna (poison)
- ukąszenie (bite)
- odrażający (creepy)
- zwierzę (animal)
- obrzydliwy (ulgy)
- czułki (feelers)
- mały (small)
Wyniki badań w paradygmacie DMR wskazują, że wskaźniki intruzji i fałszywych alarmów są wyższe w odniesieniu do słowa kluczowego skojarzonego z pozycjami na liście, niż słów nieskojarzonych ze studiowanymi wyrazami (Blair, Lenton i Hastie, 2002). Częściej też słowo kluczowe występuje na końcu, niż na początku raportu pamięciowego danej osoby (Roedigera i McDermott, 1995). Według autorów przypomnienie sobie słowa kluczowego niewystępującego na studiowanej liście interpretowane jest w kategoriach powstawania fałszywego wspomnienia.
Skłonność do tworzenia fałszywych wspomnień w paradygmacie DRM może być uznana za względnie stałą cechę indywidualną (Blair, Lenton i Hastie, 2002). Dodatkowo, bardziej podatne na raportowanie niewystępującego słowa kluczowego są osoby starsze, cierpiące na chorobę Alzheimera lub mające skłonność do doświadczeń dysocjacyjnych (przegląd: Blair, Lenton i Hastie, 2002). Podatność na raportowanie niewystępującego na liście słowa wzrasta wraz z wiekiem. Brainerd i Reyna (2012) zestawili wyniki 35 artykułów, w których użyto paradygmatu DRM. Większość z nich wskazuje, że ilość fałszywych wspomnień uzyskanych przez zastosowanie opisanej wyżej procedury lub nieco zmodyfikowanej jej wersji, wzrasta poczynając od okresu wczesnego dzieciństwa do okresu wczesnej dorosłości.
Przygotowanie i opracowanie materiału było możliwe dzięki finansowaniu przyznanemu Aleksandrze Krogulskiej przez Narodowe Centrum Nauki w ramach konkursu grantowego PRELUDIUM 11 (nr 2016/21/N/HS6/02953).
Literatura cytowana
Blair, I. V., Lenton, A. P. i Hastie, R. (2002) The reliability of the DRM paradigm as a measure of individual differences in false memories. Psychonomic Bulletin & Review, 9(3), 590-596
Brainerd, C. J. i Reyna, V. F. (2012). Reliability of children’s testimony in the era of developmental reversals. Developmental Review, 32, 224-267.
Deese, J. (1959). On the prediction of occurrence of certain verbal intrusions in free recall. Journal of Experimental Psychology, 58, 17-22.
Roediger, H. L., III i McDermott, K. B. (1995). Creating false memories: Remembering words not presented on lists. Journal of Experimental Psychology: Learning, Memory, and Cognition, 21, 803-814.